Het artikel :
De woede van Ish
Ish
– danser, choreograaf en jurylid in ‘So You Think You Can Dance’ -
heeft een roman uit: ‘Hard Hart’. Een boek dat mijlenver verwijderd
lijkt van het leven van de 26-jarige Vilvoordenaar met Marokkaanse roots
die het heeft geschreven. Humo ging hem interviewen.
'Ik dacht dat alleen intellectuelen romans schreven'Ish «Het hoofdpersonage is zo sympathiek, zo vertederend, zo góéd dat je hem op het einde – als je weet wat hij heeft gedaan – niet zomaar kunt afschrijven als een slecht mens. Daar zúl je mee worstelen. Kun je Tom vergeven of niet?
»Ik wel. Ik vind hem een goed mens. Hij hééft een ongelofelijk zware fout gemaakt, maar het boek maakt duidelijk hoe hij die fout heeft kunnen maken. Hij heeft jarenlang negatieve gevoelens opgekropt en die zijn er – door omstandigheden – in één keer op een vreselijke manier uitgekomen. Hij is elke controle over zichzelf kwijt. Dat praat niet goed wat hij heeft gedaan, maar ik vind dat je onmogelijk kunt zeggen dat Tom een smeerlap is.
»Ik heb altijd al gevonden dat mensen te snel oordelen. Als Toms verhaal in de krant staat, zegt iedereen metéén: ‘Wat een klootzak.’ Ik heb dan altijd de neiging om te zeggen: ‘Wacht eens. Je kent het verhaal achter de feiten niet.’»
HUMO Jij hebt als Marokkaanse Belg ongetwijfeld aan den lijve ondervonden dat mensen vaak te snel een oordeel vellen. Toen jij als tiener de straten en pleintjes van Vilvoorde afdweilde, kwam de term kutmarokkaan op. Jij was er wellicht één, in de ogen van veel mensen.
Ish «Ik wil zeker niet het slachtoffer uithangen, uiteindelijk heb ik niet zo veel te klagen gehad, maar zoals bijna elke ‘allochtoon’ ben ik in mijn leven in situaties terechtgekomen waarin ik gedwongen werd om groot en verstandig te zijn. Om niet impulsief te reageren, maar afstand te nemen. En dat is moeilijk. Wie het nooit heeft meegemaakt, kan zich onmogelijk voorstellen hoe het is om als enige van een groepje vrienden níét binnen te mogen in een dancing. De klap die je dan krijgt, de woede die dan in je opkomt, de schaamte ook, want je staat daar en iedereen kijkt naar je alsof je een halve crimineel bent.
»Het is op zo’n moment bijna onmogelijk te begrijpen waarom je niet binnen mag, en toch is net dat wat je moet doen: het niet persoonlijk opvatten en je proberen te verplaatsen in de persoon die je op dat moment tegenhoudt. Dan moet je denken: ‘Die man weet niet beter. Die kent me niet. Die handelt in opdracht.’ Je móét het filosofisch opvatten, want het is de enige manier om je woede te bekoelen.»
HUMO De sleutelzin uit je boek is wellicht deze: ‘Iedereen heeft een donkere kant. Het is beter dat je hem zelf ontdekt voor hij jou ontdekt.’ Wat is jouw donkere kant?
Ish «Dat is die woede die ik voel als ik met discriminatie geconfronteerd wordt. Ik wéét dat ik die woede meteen een halt moet toeroepen, anders loopt het fout af. En gelukkig heb ik dat altijd al geweten.»
