Ish
– danser, choreograaf en jurylid in ‘So You Think You Can Dance’ -
heeft een roman uit: ‘Hard Hart’. Een boek dat mijlenver verwijderd
lijkt van het leven van de 26-jarige Vilvoordenaar met Marokkaanse roots
die het heeft geschreven. Humo ging hem interviewen.
In ‘Hard Hart’ – zou woordkunstenaar
Geert Hoste
die titel hebben bedacht? – wordt een jonge blanke Amerikaan tot over
zijn oren verliefd. Maar wat begint als een bitterzoet verhaal met veel
Hollywoodpotentieel, eindigt met een misselijkmakende uppercut.
'Ik dacht dat alleen intellectuelen romans schreven'
Ish
«Het hoofdpersonage is zo sympathiek, zo vertederend, zo góéd dat je
hem op het einde – als je weet wat hij heeft gedaan – niet zomaar kunt
afschrijven als een slecht mens. Daar zúl je mee worstelen. Kun je Tom
vergeven of niet?
»Ik wel. Ik vind hem een goed mens. Hij hééft
een ongelofelijk zware fout gemaakt, maar het boek maakt duidelijk hoe
hij die fout heeft kunnen maken. Hij heeft jarenlang negatieve gevoelens
opgekropt en die zijn er – door omstandigheden – in één keer op een
vreselijke manier uitgekomen. Hij is elke controle over zichzelf kwijt.
Dat praat niet goed wat hij heeft gedaan, maar ik vind dat je onmogelijk
kunt zeggen dat Tom een smeerlap is.
»Ik heb altijd al gevonden
dat mensen te snel oordelen. Als Toms verhaal in de krant staat, zegt
iedereen metéén: ‘Wat een klootzak.’ Ik heb dan altijd de neiging om te
zeggen: ‘Wacht eens. Je kent het verhaal achter de feiten niet.’»
HUMO
Jij hebt als Marokkaanse Belg ongetwijfeld aan den lijve ondervonden
dat mensen vaak te snel een oordeel vellen. Toen jij als tiener de
straten en pleintjes van Vilvoorde afdweilde, kwam de term kutmarokkaan
op. Jij was er wellicht één, in de ogen van veel mensen.
Ish
«Ik wil zeker niet het slachtoffer uithangen, uiteindelijk heb ik niet
zo veel te klagen gehad, maar zoals bijna elke ‘allochtoon’ ben ik in
mijn leven in situaties terechtgekomen waarin ik gedwongen werd om groot
en verstandig te zijn. Om niet impulsief te reageren, maar afstand te
nemen. En dat is moeilijk. Wie het nooit heeft meegemaakt, kan zich
onmogelijk voorstellen hoe het is om als enige van een groepje vrienden
níét binnen te mogen in een dancing. De klap die je dan krijgt, de woede
die dan in je opkomt, de schaamte ook, want je staat daar en iedereen
kijkt naar je alsof je een halve crimineel bent.
»Het is op zo’n
moment bijna onmogelijk te begrijpen waarom je niet binnen mag, en toch
is net dat wat je moet doen: het niet persoonlijk opvatten en je
proberen te verplaatsen in de persoon die je op dat moment tegenhoudt.
Dan moet je denken: ‘Die man weet niet beter. Die kent me niet. Die
handelt in opdracht.’ Je móét het filosofisch opvatten, want het is de
enige manier om je woede te bekoelen.»
HUMO De sleutelzin
uit je boek is wellicht deze: ‘Iedereen heeft een donkere kant. Het is
beter dat je hem zelf ontdekt voor hij jou ontdekt.’ Wat is jouw donkere
kant?
Ish «Dat is die woede die ik
voel als ik met discriminatie geconfronteerd wordt. Ik wéét dat ik die
woede meteen een halt moet toeroepen, anders loopt het fout af. En
gelukkig heb ik dat altijd al geweten.»
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
